Verkoop je huisdier, pleeg een plofkraak

Jaren heb ik ervoor moeten vechten. Schier eindeloos heb ik moeten lobbyen bij documentairemakers. Op hoeveel etentjes heb ik ze inmiddels moeten trakteren? Hoe vaak heb ik hun kinderen wel niet naar Tai-Chi moeten brengen? En niet te vergeten, al die Ikeakastjes die ik in elkaar heb moeten zetten. Maar uiteindelijk is het wel alle moeite waard geweest. Eindelijk krijg ik de kers-op-mijn-filmerstaart: een eigen documentaire!

Even was ik nog bang dat ze me verwisseld hadden met Paul Verhoeven, want dat komt wel vaker voor, maar bij navraag bleek het toch echt om mij te gaan: ‘de enige echte genrefilmmaker van Nederland’. Dat zijn niet mijn woorden, maar die van Jeffrey De Vore en Jan Doense, de mannen achter de documentaire. Ik zou mezelf zo nooit genoemd hebben, ik ben de bescheidenheid zelve.
Toen ik het verzoek - inmiddels een aantal jaren geleden - kreeg, heb ik verrassing geveinsd en beleefd gestameld dat het een hele eer was en gevraagd of ze het allemaal zeker wisten, maar diep van binnen was ik natuurlijk behoorlijk ontstemd dat het zo lang had geduurd voordat er een documentaire over mij van de grond kwam.
Ooit was er een andere Nederlandse regisseur die een documentaire over me wilde maken. Er werd al ijverig gefilmd door twee leuke meisjes en ook werd ik verschillende malen geïnterviewd, maar dat hele project stierf een stille dood. Geen idee waarom. Waarschijnlijk een geldkwestie. Filmen in Nederland is nu eenmaal een kwestie van talent en geld. Talent is er genoeg, maar aan geld schort het meestal.
Ook voor Jeffrey en Jan ging het aanvankelijk niet over rozen. Een omroep was geïnteresseerd, maar die zag op een gegeven moment toch een heel andere documentaire voor zich dan Jeffrey en Jan wilden maken. Dus namen ze het verstandige besluit de film in eigen beheer en dus in volledige vrijheid te maken.
De filmmakers gingen voortvarend te werk. Op de meest onverwachte plaatsen dook een cameraploeg op en aan sommige gebeurtenissen wil ik niet graag herinnerd worden, zoals een ongemakkelijk optreden tijdens het Festival van de Fantastische Film in Brussel waar ik - het was tenslotte een traditie - voor een volle zaal een lied ten gehore moest brengen.
Of deze gênante vertoning ooit te zien zal zijn, hangt ervan af of de inmiddels gestarte crowdfundingactie (op cinecrowd.com) het beoogde streefbedrag van 25.000 euro zal gaan halen. Op het moment van verschijnen van deze column zijn er nog negen dagen te gaan. De teller staat inmiddels op meer dan 15.000 euro. Ik ben bang dat het wel gaat lukken.
Dus voor wie wil zien hoe je de beste regisseur van Nederland wordt: pleeg een plofkraak, verkoop je huisdier, beroof een bejaarde, leeg de spaarpot van je kinderen en stort gul. Zodat je straks, na afloop van de film, kunt zeggen: wat een interessante aangrijpende documentaire en zo’n innemende talentvolle regisseur, en ook zo bescheiden gebleven.

= = = =

 deze column verscheen ook in Het Parool van woensdag 1 mei 2019

Meer interessante informatie over het wel en wee van de Nederlandse film lezen? 
Meer anekdotes en tips en trucs over het maken van film in Nederland?
Lees het in:
'Buurman, wat doet u nu?'
Het onmisbare boek voor iedereen die van film houdt.
Hier verkrijgbaar:  
https://parachute.vrijeboeken.com/book/9789082070422-buurman-wat-doet-u-nu.html