Ook worden me ongevraagd boeken, scenario’s en - nog veel vaker - onaffe ideetjes toegestuurd met de mededeling dat ik daar wel een leuke film van kan maken.
En dan zijn er al die mensen die vinden dat ze een heel interessant leven geleid hebben; zó interessant dat het wel een film waard is.
Ik weet niet hoe mijn collega’s dat doen, maar ik reageer daar vrijwel nooit op. Ik heb er domweg geen tijd voor, en daar voel ik me best weleens schuldig over.
Het liefst zou ik iedereen uitgebreid willen antwoorden en haarfijn uitleggen waarom ik weinig in hun idee zie, of waarom ik denk dat het niet levensvatbaar is, of waarom het domweg niets voor mij is. Kreeg ik tenslotte ook niet een keurig antwoord van de Avro toen ik als twaalfjarige een aantal sketches voor De Mounties - een beroemd komisch duo in die dagen - naar hen toe had gestuurd? Maar ja, die hadden natuurlijk een hele afdeling die brieven van kijkers en luisteraars beantwoordde en gesigneerde foto’s rondstuurde. Ik heb zelfs geen secretaresse.
Sommige uitnodigingen zijn een reactie waard. Zoals die van Willem en Máxima. Of ik interesse had om een lunch met hen bij te wonen. De aanleiding weet ik niet meer precies. Misschien draaide er een film van mij op een prestigieus festival, of had ik een goed bezochte film in de bioscoop.
Ik heb het niet zo op dit soort verplichte nummers.
Ik heb ze beleefd afgewimpeld en uitgenodigd om een keer bij mij thuis op de thee te komen als ze toevallig in het Paleis op de Dam zijn. Ik woon daar tenslotte om de hoek. Tot op heden zijn ze nog niet op de uitnodiging ingegaan.
Begin jaren tachtig was er een opdringerige ober in een hotel in Schagen. We verbleven er met een filmploeg omdat we in het nabijgelegen Nieuwesluis mijn eerste lange speelfilm, Rigor Mortis, aan het opnemen waren.
De ober vertelde ons dat hij zong en ook graag wilde doorbreken in de showbizz; of wij nog wat tips hadden. Ik ben bang dat we hem erg goede tips hebben gegeven want Gerard Joling is niet meer van de buis te slaan.
Gerard heeft zelfs nog een rolletje in een van mijn films gehad. Willem en Máxima nog niet. Die moeten eerst maar eens op de thee komen.
= = = =
deze column verscheen ook in Het Parool van woensdag 27 juni 2018
