John

Goed nasynchroniseren is een kunst op zich. Daar kan Barry Atsma van meepraten.
Toen mijn eerste speelfilm De Lift wereldwijd aan Warner verkocht was, moest hij ook worden nagesynchroniseerd in het Engels en Frans.
Dat gebeurde in een geluidsstudio in Parijs. De regisseur die de supervisie had over de nasynchronisatie - laten we hem John noemen - kwam uit Engeland en bleek ook nog acteur te zijn. Hij had nog een kleine rol in de James Bond-film Moonraker gespeeld, maar was in Parijs neergestreken niet alleen omdat de verdiensten aldaar een stuk beter waren maar vooral vanwege het erotisch vertier.
Toen hij me na de eerste kennismaking naar mijn hotel in een obscure buitenwijk van Parijs bracht, wist hij meteen de hoeren tussen de hotelgasten in de hal te spotten en knoopte er een praatje mee aan. Of ik interesse had. Niet meteen op de eerste dag, besloot ik. Later heb ik daar nog spijt van gehad, want op de tweede dag waren ze nergens meer te bekennen.
Lang bleef ik trouwens niet in het eerste hotel, want de eigenaar van de studio, Jacques De Lane Lea - jawel, de eigenaar van de befaamde De Lane Lea Studio’s in Londen, waar de Rolling Stones en andere beroemde artiesten nog hadden opgenomen - had besloten dat ik naar een sjieker hotel, ik meen de George V, moest verkassen. Mede omdat ik dan zijn zoontje op vrije momenten mee naar de bioscoop kon nemen.
De George V lag ook vlakbij het appartement waar John woonde. Hij nodigde me bij hem thuis uit. Een uitnodiging die ik graag aannam omdat ik weleens wilde zien hoe een succesvol regisseur van nasynchronisaties in Parijs woonde.
Dat viel tegen. Ik kwam terecht in een armoedig zolderkamertje van drie bij vier waar een sterke waslucht hing. Misschien viel er toch minder met nasynchroniseren te verdienen dan ik dacht. Naast het bed was er nauwelijks plek om te zitten, dus nam ik zijn voorstel  om ergens een hapje te gaan eten graag aan.
Dat het restaurant recht tegenover een bordeel was gelegen en de klanten door de dames soms met brute kracht naar binnen werden geloodst, kwam mijn eetlust niet geheel ten goede. Een voorbijganger die in eerste instantie heel andere plannen had, werd staande gehouden door een wat oudere hoer met een rossige pruik en kreeg iets in zijn oor gefluisterd. Meteen verdween hij met haar naar binnen. Dat hij na vijf minuten weer op straat stond leek zijn humeur niet in de weg te staan.
John bracht me dit keer niet terug naar mijn hotel. Hij moest nog wat afwerken.
Van de donkere dagen in de nasynchronisatiestudio kan ik me weinig meer herinneren. John denk ik ook niet.
Ik had graag geweten wat de rossige hoer haar klant op straat had ingefluisterd. Op zo’n moment mis je dan echt de ondertitels.

Disclaimer:
Ten behoeve van de literaire impact zijn sommige feiten aangedikt en stroken andere niet met de werkelijkheid.

= = = =

 deze column verscheen ook in Het Parool van woensdag 8 augustus 2018


Meer interessante informatie over het wel en wee van de Nederlandse film lezen? 
Meer anekdotes en tips en trucs over het maken van film in Nederland?
Lees het in:
'Buurman, wat doet u nu?'
Het onmisbare boek voor iedereen die van film houdt.
Hier verkrijgbaar:  
https://parachute.vrijeboeken.com/book/9789082070422-buurman-wat-doet-u-nu.html