donderdag 29 november 2018

Figurant

Wat velen niet weten, maar ik des te beter, is dat ik ook nog eens figurant ben geweest in mijn jonge jaren. 
Zo was ik ooit de enige voorbijfietsende figurant tijdens een live-uitzending vanuit Amsterdam tijdens de Oscars, toen Diana Ross midden in de nacht Theme from Mahogany moest playbacken.
Dat dat optreden me zonder kleerscheuren afging, mag opmerkelijk worden genoemd, want de geleende damesfiets waarop ik reed, was niet al te solide en een door een gebroken ketting veroorzaakte valpartij op een steile brug tijdens een live-uitzending bij de Academy Awards zou ongetwijfeld het einde hebben betekend van mijn Oscarkansen.
Gelukkig had ik als figurant al ervaring opgedaan bij een curieuze Franse film, die geheel in Amsterdam werd opgenomen: Barocco.
De hoofdrollen werden vertolkt door Isabelle Adjani en Gérard Depardieu en een kans om samen met die beroemde acteurs in een film vereeuwigd te worden, kon ik me natuurlijk niet laten ontgaan. En zo stond ik enkele dagen later samen met een vriend op een guur winderig spoorwegemplacement.
De regisseur riep op de raarste momenten ‘moteur’ - dat is Frans voor ‘camera’, oftewel de cameraman moet dan de camera aanzetten - maar meestal was niemand dan nog klaar voor de opnamen, zeker de cameraman niet en ook de acteurs waren in geen velden of wegen te bekennen.
De regisseur was ziek en had hoge koorts, dat was duidelijk te zien, maar dan moet je ook maar niet van die krachtige windmachines neerzetten, leek me. Maar goed, dat was vanwege de gemoedstoestand van het personage dat Isabelle Adjani vertolkte, begreep ik later. Die was in de war, dus het weer ook. Barocco was een artistieke film, dat was wel duidelijk. En daar moest je verre van blijven, besloot ik, want daar kon je doodziek van worden.
En met acteurs mocht je je ook niet bemoeien. Dat had Hans Kemna, die de figuratie deed, ons op het hart gedrukt.
Maar een van de andere hoofdrolspelers, Jean-Claude Brialy, begon zich met mijn vriend - het moet gezegd, een knappe verschijning - te bemoeien. Na afloop van de opnamen van een scène op het kantoor van een krantenredactie, waarbij ik steeds verder van de camera en mijn vriend steeds duidelijker in beeld werd geplaatst, nodigde Jean-Claude mijn vriend uit op zijn hotelkamer. Op zijn verzoek heb ik hem daarbij vergezeld, want je ontmoet niet elke dag een beroemde Franse acteur en een diepgravend gesprek over de Franse filmcultuur was ook nooit weg.
Het was heel gezellig, totdat Jean-Claude zijn armen om ons heensloeg en ons toevertrouwde dat hij als laatbloeier op zijn veertigste de herenliefde had ontdekt. Wij waren nog lang geen veertig, hebben hem dan ook vriendelijk bedankt en zijn ijlings vertrokken.
Voor figurant was ik niet in de wieg gelegd. Dat begreep ik dan ook wel weer.


= = = =


 deze column verscheen ook in Het Parool van woensdag 28 november 2018


Meer interessante informatie over het wel en wee van de Nederlandse film lezen? 
Meer anekdotes en tips en trucs over het maken van film in Nederland?
Lees het in:
'Buurman, wat doet u nu?'
Het onmisbare boek voor iedereen die van film houdt.
Hier verkrijgbaar:  
https://parachute.vrijeboeken.com/book/9789082070422-buurman-wat-doet-u-nu.html






Geen opmerkingen:

Een reactie posten