Cannes viel weer tegen dit jaar.
Dat de beveiliging op de rode loper van het Festivalpaleis nog strenger was dan vorig jaar en dat iedereen die de openingsfilm van Jim Jarmusch wilde bijwonen, zich een inwendig onderzoek moest laten welgevallen, is nog tot daar aan toe (er werden verschillende steekwapens gevonden, het was tenslotte een zombiefilm), maar de salade nicoise lijkt elk jaar slechter te worden.
Gelukkig hoefde ik dankzij mijn witte pas niet in de rij te staan voor het bijwonen van de nieuwe Tarantino - Once Upon a Time… in Hollywood - en kon ik vlot doorlopen naar mijn gereserveerde plaats.
Later die dag sprak ik nog even met Tarantino en heb ik hem gevraagd waarom hij tijdens de persconferentie zo kortaf reageerde op de vraag waarom Margot Robbie zo weinig dialoog in de film had. “Tja, ik kon toch moeilijk zeggen dat ze geen woord fatsoenlijk uit haar bek kon krijgen?” was het antwoord.
Verder vertrouwde hij me toe dat het script van ‘Once Upon a time… in Amsterdam’ al in een vergevorderd stadium was en dat hij ervan overtuigd was dat de nieuwe versie dit keer wél door het filmfonds zou komen; hij had tenslotte alle opmerkingen van de consulent verwerkt.
Diezelfde nacht doorgezakt met het zuipende journalistenduo, Bobby B. en Ab Z. Heb ze uitgelegd waarom hun homo-erotisch samenzijn door de Chinese censuur uit Prooi was geknipt. Tja, er valt op dat gebied nog een hoop werk te verrichten.
Ab was verder nog steeds verbolgen over het feit dat hij tijdens zijn interview met Tarantino zijn telefoon moest afplakken. Kennelijk had hij het verhaal van die Zweedse journaliste nog niet gehoord, die tijdens haar interview met Tarantino niet alleen haar telefoon en iPad moest afplakken, maar zich ook geheel moest ontkleden en een blinddoek om moest. Bovendien stelde niet zij maar Quentin de vragen en moest ze alles met ‘Yes, please’ beantwoorden.
Gelukkig was er ook nog een Nederlands tintje op het festival.
Jacco Voreteerst had een korte film in het bijprogramma Films Étranges pour les Oeufs Mous, dat was een nieuw onderdeel van de Prix des Cinémas Art et Essai, wat weer een bijprogramma is van de non-competitieve nevensectie Quinzaine des réalisateurs. Helaas heeft hij de vertoning zelf niet kunnen bijwonen, want het was onduidelijk bij welk bijprogramma het nu precies een bijprogramma was en de bioscoop bleek onvindbaar.
En - het leukste nieuws bewaar ik voor het laatst - het Nederlands Paviljoen in Cannes heeft voor de tweede keer The Pavilion Design Award 2019, de prijs voor het mooiste paviljoen gewonnen! Nederland spreekt weer een woordje mee in Cannes!
Moe maar voldaan, met rode kringen onder de ogen en een hoofd vol watten vanwege de korte nachten, stapte ik zondagochtend in het vliegtuig terug naar Nederland. De hectische week in Cannes bevestigde me weer in het idee dat je er niet geweest hoeft te zijn om erover mee te kunnen praten.
= = = =
deze column verscheen ook in Het Parool van woensdag 29 mei 2019
Meer interessante informatie over het wel en wee van de Nederlandse film lezen?
Meer anekdotes en tips en trucs over het maken van film in Nederland?
Lees het in:
'Buurman, wat doet u nu?'
Het onmisbare boek voor iedereen die van film houdt.
Hier verkrijgbaar:
https://parachute.vrijeboeken.com/book/9789082070422-buurman-wat-doet-u-nu.html
Harry: "Met Harry."
Jan Pieter: "Hallo Harry, Jan Pieter hier, van Het Parool. Ik heb een vraagje over die nieuwe serie van je, die nu op Netflix is: Het Spel om de Piratentroon."
Harry: "Leuk geworden, toch?"
Jan Pieter: "Zeker, maar die controverse die nu op social media is ontstaan, is natuurlijk een beetje vervelend."
Harry: "Wat bedoel je?"
Jan Pieter: "Nou, dat koffiebekertje van de Coffee Company. Was twee weken trending op Twitter. Beetje slordig toch, om dat zo in beeld te laten slingeren."
Harry: "Ja, sorry, dat had natuurlijk nooit mogen gebeuren. Heel vervelend. Ik heb de setdresser meteen de laan uitgestuurd. We hebben natuurlijk wel kwaliteit hoog te houden."
Jan Pieter: "Maar die nieuwe setdresser heeft het dan kennelijk ook niet helemaal begrepen, want in de tweede aflevering zagen we een van de piraten op Adidas-schoenen het want inklimmen."
Harry: “Dat was een foutje van de kledingassistent. Ik kan je wel zeggen, we schamen ons hier intern kapot. Maar in die tijd schijnen piraten wel iets dergelijks aangehad te hebben qua schoeisel, maar die hadden twee strepen, dacht ik."
Jan Pieter: "Maar het levert wel leuke publiciteit op, toch?"
Harry: "Hoe bedoel je?"
Jan Pieter: "Nou, iedereen heeft het over de serie en de producten. Verkoop Adidas is verdubbeld in een week."
Harry: "Tja, dat is een prettige bijkomstigheid. Doekje voor het bloeden zullen we maar zeggen."
Jan Pieter: "In de derde aflevering lopen er zeker vijf piraten rond met een gouden Rolex."
Harry: "Ai, dat is je opgevallen? Tja, dat was een communicatiefoutje. Dat goud klopte wel, maar het hadden natuurlijk nooit Rolexen mogen zijn."
Jan Pieter: "En in de aflevering van vorige week bestelt een van de gevangengenomen jonkvrouwen met haar iPhone twee pizza Hawaï bij New York Pizza, omdat die, zoals ze zelf zegt, ‘deze week in de aanbieding zijn’.”
Harry: “Je legt nu wel op álle slakken zout. Er sluipen weleens foutjes in. Het blijft tenslotte mensenwerk."
Jan Pieter: "Nu zijn er mensen die zeggen dat het helemaal geen foutjes zijn, maar dat je al deze producten bewust in de serie laten zien omdat je er een hoop geld voor krijgt."
Harry: "Dat is een onzinnige gedachte. We hebben alleen maar nobele intenties met de serie. Het is een aanklacht tegen de vervuiling en opwarming van de aarde. We proberen een stukje bewustwording te creëren."
Jan Pieter: "En daarom laat je aan het eind van de vijfde aflevering de piraten op het schateiland in vier Tesla"s door het tropische bos rijden?"
Harry: “Ah! Nu zie je maar hoe slecht jij kan kijken, Jan Pieter. Dat bos is geen bos, maar een windmolenpark. Als je nog eens met dit soort kwalijke beschuldigingen komt, doe dan wel eerst je huiswerk!"
= = = =
deze column verscheen ook in Het Parool van woensdag 15 mei 2019
Meer interessante informatie over het wel en wee van de Nederlandse film lezen?
Meer anekdotes en tips en trucs over het maken van film in Nederland?
Lees het in:
'Buurman, wat doet u nu?'
Het onmisbare boek voor iedereen die van film houdt.
Hier verkrijgbaar:
https://parachute.vrijeboeken.com/book/9789082070422-buurman-wat-doet-u-nu.html
Jaren heb ik ervoor moeten vechten. Schier eindeloos heb ik moeten lobbyen bij documentairemakers. Op hoeveel etentjes heb ik ze inmiddels moeten trakteren? Hoe vaak heb ik hun kinderen wel niet naar Tai-Chi moeten brengen? En niet te vergeten, al die Ikeakastjes die ik in elkaar heb moeten zetten. Maar uiteindelijk is het wel alle moeite waard geweest. Eindelijk krijg ik de kers-op-mijn-filmerstaart: een eigen documentaire!
Even was ik nog bang dat ze me verwisseld hadden met Paul Verhoeven, want dat komt wel vaker voor, maar bij navraag bleek het toch echt om mij te gaan: ‘de enige echte genrefilmmaker van Nederland’. Dat zijn niet mijn woorden, maar die van Jeffrey De Vore en Jan Doense, de mannen achter de documentaire. Ik zou mezelf zo nooit genoemd hebben, ik ben de bescheidenheid zelve.
Toen ik het verzoek - inmiddels een aantal jaren geleden - kreeg, heb ik verrassing geveinsd en beleefd gestameld dat het een hele eer was en gevraagd of ze het allemaal zeker wisten, maar diep van binnen was ik natuurlijk behoorlijk ontstemd dat het zo lang had geduurd voordat er een documentaire over mij van de grond kwam.
Ooit was er een andere Nederlandse regisseur die een documentaire over me wilde maken. Er werd al ijverig gefilmd door twee leuke meisjes en ook werd ik verschillende malen geïnterviewd, maar dat hele project stierf een stille dood. Geen idee waarom. Waarschijnlijk een geldkwestie. Filmen in Nederland is nu eenmaal een kwestie van talent en geld. Talent is er genoeg, maar aan geld schort het meestal.
Ook voor Jeffrey en Jan ging het aanvankelijk niet over rozen. Een omroep was geïnteresseerd, maar die zag op een gegeven moment toch een heel andere documentaire voor zich dan Jeffrey en Jan wilden maken. Dus namen ze het verstandige besluit de film in eigen beheer en dus in volledige vrijheid te maken.
De filmmakers gingen voortvarend te werk. Op de meest onverwachte plaatsen dook een cameraploeg op en aan sommige gebeurtenissen wil ik niet graag herinnerd worden, zoals een ongemakkelijk optreden tijdens het Festival van de Fantastische Film in Brussel waar ik - het was tenslotte een traditie - voor een volle zaal een lied ten gehore moest brengen.
Of deze gênante vertoning ooit te zien zal zijn, hangt ervan af of de inmiddels gestarte crowdfundingactie (op cinecrowd.com) het beoogde streefbedrag van 25.000 euro zal gaan halen. Op het moment van verschijnen van deze column zijn er nog negen dagen te gaan. De teller staat inmiddels op meer dan 15.000 euro. Ik ben bang dat het wel gaat lukken.
Dus voor wie wil zien hoe je de beste regisseur van Nederland wordt: pleeg een plofkraak, verkoop je huisdier, beroof een bejaarde, leeg de spaarpot van je kinderen en stort gul. Zodat je straks, na afloop van de film, kunt zeggen: wat een interessante aangrijpende documentaire en zo’n innemende talentvolle regisseur, en ook zo bescheiden gebleven.
= = = =
deze column verscheen ook in Het Parool van woensdag 1 mei 2019
Meer interessante informatie over het wel en wee van de Nederlandse film lezen?
Meer anekdotes en tips en trucs over het maken van film in Nederland?
Lees het in:
'Buurman, wat doet u nu?'
Het onmisbare boek voor iedereen die van film houdt.
Hier verkrijgbaar:
https://parachute.vrijeboeken.com/book/9789082070422-buurman-wat-doet-u-nu.html
