Oscarnacht

Als je je als filmmaker openlijk via sociale media of andere kanalen uitspreekt over de kwaliteit van andermans films, loop je het gevaar meteen weer je hok in geslagen te worden met jij-bak reacties als: ‘Kijk naar je eigen films’, ‘Die van jou zijn echt bagger’, ‘Hoeveel bezoekers zijn er dan naar jouw laatste film gegaan?’ etc.
Daarom probeer ik me maar zoveel mogelijk te onthouden van kritiek op films van anderen, het is tenslotte al moeilijk genoeg om een film van de grond te  krijgen en iedereen die dat voor elkaar krijgt, verdient sowieso ons grootst mogelijke respect. En bovendien valt er eigenlijk niet te discussiëren over kwaliteit. Dat is zo persoonlijk en daar heeft iedereen zijn eigen opvatting over.
Maar ja, je gaat wel met andere ogen naar je vrienden kijken als die een film die jij verafschuwt, beschouwen als de beste film die ze ooit gezien hebben.
Kan in zo’n geval de vriendschap nog wel voortbestaan? Wat mij betreft komt dat dan toch akelig dicht bij de mededeling dat iemand zich plotseling tot de islam heeft bekeerd, of te kennen geeft dat je eigen pis drinken echt heel erg goed voor je gezondheid is.
Omdat we hebben afgesproken zondag op televisie de Oscarnacht te bekijken met wat vrienden , was ik genoodzaakt - want je moet tenslotte mee kunnen praten - om alle films die in de belangrijkste categorieën zijn genomineerd, van tevoren te bekijken.
Jeetje, dat valt niet mee. Wat zitten er toch veel kleren van de keizer tussen. En wat is er toch gebeurd met het begrip ‘storytelling’? Veel films kabbelen maar voort, zonder dat de kijker een verwachting heeft van wat er komen gaat, niet kan meedenken en meevoelen met de karakters en hun problemen. Kortom, meesttijds laten de hoofdpersonen en hun dilemma’s - zo die er al zijn - de kijker koud.
En wat zijn er toch veel pretentieuze filmmakers die ons slaapverwekkende camerabewegingen, irritante groothoeklenzen en onnodige tijdsprongen voorschotelen die het gebrek aan verhaal moeten maskeren. En lekker in zwart-wit draaien, dat ziet er meteen artistiek uit maar dient geen enkel doel.
Maar ik ben bang dat ik in de minderheid ben en veel van de door mij verfoeide films er met de belangrijkste beeldjes vandoor zullen gaan. Want in Amerika gaat het bij de Oscars helaas allang niet meer over kwaliteit. Persoonlijke voor- en afkeuren, vriendjespolitiek en zakelijke belangen bepalen voor het grootste deel het stemgedrag.
De meest positieve verwachting die je van de Oscarnacht kan hebben is dat je maandagochtend nog wat vrienden overhebt. Maar dat zal wel loslopen, want de Gouden Kalveren competitie staat ook weer voor de deur, en veel van mijn vrienden zijn ook collega-filmmakers die straks vast wel een stem kunnen gebruiken.

= = = =

 deze column verscheen ook in Het Parool van woensdag 20 februari 2019

Meer interessante informatie over het wel en wee van de Nederlandse film lezen? 
Meer anekdotes en tips en trucs over het maken van film in Nederland?
Lees het in:
'Buurman, wat doet u nu?'
Het onmisbare boek voor iedereen die van film houdt.
Hier verkrijgbaar:  
https://parachute.vrijeboeken.com/book/9789082070422-buurman-wat-doet-u-nu.html

Ballen

Ton: "Filmredactie, met Ton."
Harry: "Hallo Ton, met Harry. Ik bel even over die recensie van Zeerovers van de Nieuwmarkt die je vorige week hebt geschreven."
Ton: "Was je niet blij mee, heb ik begrepen?"
Harry: "Klopt. De recensie heeft bij mij, als producent van de film, toch wat vragen opgeroepen; bijvoorbeeld of je de film wel helemaal gezien hebt."
Ton: "Tja, die persvoorstellingen zijn altijd zo verdomde vroeg. Kan zijn dat ik een minuutje gemist heb."
Harry: "Je schrijft, ik citeer: ‘Geen moment wordt voelbaar gemaakt dat de film zich afspeelt op een tropisch eiland in het begin van de Gouden Eeuw’.”
Ton: "Ja, dat vond ik een zwakte van de film."
Harry: "Maar Ton, de film speelt zich geheel af in Amsterdam en niet op een tropisch eiland."
Ton: "Tuurlijk, weet ik. Ik schrijf toch ook hoe sterk dat zeventiende-eeuwse Amsterdam was neergezet. Compliment voor de artdirection."
Harry: "De film speelt zich af tijdens de krakersrellen in de jaren zeventig. Dat wordt ook heel duidelijk gemaakt door het titelbord in de openingsscène waarin duidelijk staat: ‘Amsterdam-1974’.”
Ton: "Ja, dat titeltje moet ik dan even gemist hebben. Ik was inderdaad iets te laat vanwege mijn koffie die ik nog niet op had. En daar kreeg ik ook nog een tompouce bij en je weet hoe onhandig die dingen te eten zijn."
Harry: "Mijn medewerkers zagen je pas een kwartier na het begin van de film naar binnen schuifelen. Het leek bovendien of je dronken was."
Ton: "Dan moet er iets in die tompouce gezeten hebben."
Harry: "Vervolgens riep je luidkeels: ‘Benieuwd wat die kutregisseur nu weer voor misbaksel heeft uitgepoept’.”
Ton: “Klopt, ik was best benieuwd.”
Harry: “Verschillende bronnen hebben bevestigd dat je toen op de persmap hebt staan urineren en even later in slaap bent gevallen en pas bij de aftiteling weer wakker bent geworden."
Ton: “Ik heb misschien vijf minuten mijn ogen dicht gehad. Een goede film kan dat hebben, Harry."
Harry: "Je begrijpt dat ik niet anders kon doen dan een klacht indienen bij de Raad voor de Journalistiek."
Ton: "Gaat dat niet wat ver?"
Harry: "Je komt een kwartier te laat, mist cruciale scènes en je slaapt vervolgens de rest van de film. Hoe kan je in godsnaam een recensie schrijven over een film die je niet gezien hebt?"
Ton: "Oké, ik begrijp wat je zegt. Was misschien niet helemaal netjes van me. Om het goed te maken geef ik je volgende film al bij voorbaat vijf ballen?”
Harry: “Vijf ballen?"
Ton: “Vijf ballen! Ongezien!"

= = = =

 deze column verscheen ook in Het Parool van woensdag 6 februari 2019

Meer interessante informatie over het wel en wee van de Nederlandse film lezen? 
Meer anekdotes en tips en trucs over het maken van film in Nederland?
Lees het in:
'Buurman, wat doet u nu?'
Het onmisbare boek voor iedereen die van film houdt.
Hier verkrijgbaar:  
https://parachute.vrijeboeken.com/book/9789082070422-buurman-wat-doet-u-nu.html