GEZELLIG NAAR DE FILM

Handleiding in 17 stappen.

 

Eindexamenweek voorbij, samen met dochter van 17 naar de film. Quality time. 
Wanneer ben ik voor het laatst naar de bioscoop geweest? Ik kan het me niet meer herinneren. 
Wanneer heb ik voor het laatst een film illegaal gedownload? Juist...

Reden temeer om de kwakkelende middenstander te steunen.

1.

We kiezen een film. Annabelle in Pathé de Munt.

2.

Online kaarten bestellen lijkt een goed idee.

3.

Wachtwoord werkt niet. Nieuw wachtwoord aangevraagd.

Mededeling Pathé:

 

4.

Mooi. Opnieuw inloggen.

Mededeling Pathé:

5.

Herhaal stappen 3 en 4 nog een aantal keren.

6.

Geef het online bestellen van kaartjes op en ga naar de bioscoop.

7.

Koop twee kaartjes in de automaat.

8.

Koop popcorn en andere etenswaren.

9.

Begeef je met dochter naar de kaartjescontroleur.

10.

Denk eerst nog dat de jongeman een grapje maakt als hij zegt dat hij een ID van dochter wil zien.

Bij twijfel moet hij dat vragen, verontschuldigt hij zich. Hij is duidelijk een twijfelaar.

Dochter heeft ID niet bij zich. De poort naar Annabelle blijft gesloten.

11.

Probeer een twijfelende kaartjescontroleur niet te overtuigen. Bij twijfel moeten ze blijven twijfelen is de oekaze.

12.

Laat via WhatsApp een foto sturen van de ID die thuis ligt.

Toon de foto aan kaartjescontroleur. Die wil niet eens kijken. Mag niet van Pathé. Moet een echt kaartje zijn.

Dat Pathé niet echt zijn intrede in het digitale tijdperk heeft gedaan, hadden we al gemerkt bij het tevergeefs online bestellen. Maar terwijl je tegenwoordig via je iPhone kan inchecken bij elke luchthaven, is een digitale ID toch een brug te ver voor Pathé.

13.

Het inmiddels toegesnelde personeel blijft glimlachend de bezwaren aanhoren en vermoedt waarschijnlijk dat we het ID bewijs snel in elkaar hebben zitten Photoshoppen op de iPhone.

14.

Vraag of ze even op de computer het Unlimited Gold abonnement dat mijn dochter een paar jaar lang heeft gehad kunnen checken.  Ongetwijfeld staat daar haar leeftijd vermeld. Wordt glimlachend afgewimpeld. Tsja, digitaal hè...

15.

Wind je vooral niet op. Doen zij ook niet.

16.

Vraag je geld terug aan de kassa.

17.

Ga terug naar huis en download Annabelle.

MALLE PRODUCENTEN

De vereniging van Nederlandse Filmproducenten, FPN, ziet graag dat alle exploitatierechten van films bij de producent komen te liggen en dat de producent afspraken maakt met de regisseur over in de toekomst te ontvangen winstdeling, bonussen en vergoedingen als de film succesvol is.

Dat zo’n afspraak gedoemd is te mislukken, wil de FPN niet begrijpen. Kennelijk hebben ze nog nooit gehoord van producenten die failliet gaan, naar het buitenland verdwijnen, een ander vak kiezen, overlijden of domweg de boel belazeren (komt echt voor!).

Voor films uit het verleden, waarbij een dergelijke contractuele afspraak niet is gemaakt met producenten, of waarvan de producenten inmiddels failliet of onvindbaar zijn, hoeven de kabelaars straks dus helemaal niets meer af te rekenen en krijgen de makers dus helemaal niets meer betaald!

Films als Flodder en Amsterdamned, om er maar een paar dicht bij huis te noemen, mogen worden uitgezonden zonder de proportionele vergoeding te betalen waar de makers recht op hebben.

Dat vindt de FPN kennelijk geen probleem. Tamelijk kortzichtig. Ook een beetje mal.

Bovendien heeft de producent helemaal niet alle expoitatierechten nodig. Kijk naar de BUMA; die incasseert gewoon voor componisten. De producent kan prima de film exploiteren zonder alle muziekrechten te hebben. Dus waarom zou dat bij de Vevam anders zijn? 

 

Lees hier meer over de kernpunten van de FPN

LACHEN MET PAUW EN WITTEMAN

Hoe ik bijna in het programma zat.

In 2007 werd ik gevraagd om gast te zijn bij Pauw en Witteman ter promotie van mijn film Moordwijven, die een week later in in premiere zou gaan. Ze wilden wel nog even bellen voor een voorgesprek.

Nou heb ik het zelf niet zo op voorgesprekken. Een presentator kan zich met behulp van zijn redactieleden prima voorbereiden lijkt me, en een voorgesprek haalt vaak de spontaniteit weg. Bovendien kost het allemaal veel tijd. Tijd die je niet hebt als je vlak voor een premiere zit.

Ik probeerde het voorgesprek dan ook zo lang mogelijk uit te stellen, maar de dag voor de opnamen kreeg een redacteur me toch telefonisch te pakken. Hij zat zelf in de trein en aan het lawaai te oordelen leek het me sterk dat hij me goed kon verstaan.

Na de gebruikelijke vragen als: ‘Kunt u iets over uzelf vertellen?’, ‘Welke films heeft u gemaakt?’ en ‘Hoe was het werken met de acteurs?’, was zijn afsluitende vraag: ‘Is er nog iets leuks voorgevallen tijdens de opnamen?’

Nou is die laatste vraag een van de meest gevreesde vragen bij dergelijke interviews. Natuurlijk gebeurt er heel veel leuks op een filmset, maar vaak moet je dat niet gaan herhalen, want dingen zijn vaak alleen leuk als je erbij geweest bent. Bovendien vergeet ik al die leuke gebeurtenissen. Vraag mij niet om anekdotes van tijdens het draaien.

Verder geeft de vraag blijk van desinteresse en gemakzucht van de interviewer. Als er geen vragen meer te verzinnen zijn, laten we de gast lekker anekdotes ophoesten.

Ik zei dan ook tegen de redacteur dat ik me geen leuke gebeurtenissen kon herinneren. Dat leek hij vreemd te vinden.

De volgende dag kreeg ik het bericht dat ik niet meer hoefde te komen omdat ik niet lollig genoeg was.

Ik werd die avond vervangen door een cabaretier die net zijn vrouw mishandeld had en daarover kwam vertellen.

Hij was inderdaad een stuk lolliger dan ik.

BLIJ MET DE CASH-REBATE?

Filmend Nederland sprong een gat in de lucht toen in het najaar de cash rebate regeling werd bekend gemaakt. 20 miljoen per jaar extra voor de Nederlandse Film. Eindelijk een ‘level playing field’, we gingen weer meetellen!

Het leek inderdaad heel mooi. Vond ik ook. Totdat ik begreep dat de cash rebate aangemerkt wordt als ‘Staatssteun’.

Volgens de Europese regels mag een film 50% staatssteun ontvangen. De andere helft moet uit de markt komen. En juist die tweede helft is altijd het probleem. Zeker bij de films met grotere budgetten.

De Belgen hebben dat beter begrepen. Met de Belgische taxshelter wordt marktgeld aangetrokken. Investeren in film wordt aantrekkelijk gemaakt door belastingvoordelen. De Belgische taxshelter geldt dus niet als overheidssteun.

Als het voor Nederlandse producenten straks niet meer mogelijk is de cash rebate regeling te combineren met de Belgische taxshelter, dan wordt het financieren van films met een budget van boven de 2 miljoen euro bijna ondoenlijk.

Aan welke voorwaarden een film moet voldoen om voor een cash rebate in aanmerking te komen, weten we pas in mei/juni.

Waarom de nieuwe regeling zoals die naar Brussel gaat, slechts mocht worden ingezien door een handjevol producenten, is niet helemaal duidelijk. Waarom mogen we niet weten welke spelregels het Filmfonds in gedachten heeft? Dan kunnen producenten zich daar vast op voorbereiden.

Geldt hier niet de Wet Openbaarheid van Bestuur? Of het uitgangspunt ‘gelijke monikken, gelijke kappen’?

Omdat de cash rebate regeling onder staatssteun valt creëert zij dus geen gelijk speelveld en pakt zij ongunstig uit voor de duurdere publieksfilm.

De regeling is vooral gunstig voor films met kleine budgetten. Daar zullen er dan ook meer van gemaakt gaan worden.

Er is weliswaar meer subsidie beschikbaar, maar het leidt op deze manier tot verschraling van het aanbod.

Of dit een bewuste beleidskeuze is van de overheid, is de vraag.